fbpx
Close

“Μεγάλες Προσδοκίες…” ή ” Πώς να μην χάσετε τον εαυτό σας στη μετάφραση του καβγά.”

daze.gr image

Αγόρι μαλώνει με κορίτσι.

rn- Είσαι υπερβολική.

rn- Δεν λαμβάνεις υπόψη σου τις ανάγκες μου και παραβιάζεις τα όριά μου.

rn- Είναι όλο μέσα στο μυαλό σου.

rn- Δεν θα μου περάσει από μόνο του.

rn- Με κουράζεις.

rn- Ναι γιατί όλες οι γυναίκες είναι γκρινιάρες, πολύ βολική εξήγηση.

rn- Γιατί το κάνεις τόσο θέμα; Έτυχε.

rn- Όχι η δική σου συμπεριφορά φταίει.

rn- (Ας την αφήσω να ξεθυμάνει. Έχει τα νεύρα της).

rn- (Θέλω να φύγει).

rnΕκείνος αδιαφορεί. Εκείνη υπερβάλει. Θα τον σοκάρω, οι άντρες δεν καταλαβαίνουν από λόγια. Παίζει παιχνίδια εξουσίας, θέλει να μου επιβληθεί, όπως όλες.

rnΤι φταίει; Χάνονται στη μετάφραση ή στο “εγώ” τους;

rnΓια να εμβαθύνουμε στην κατανόηση τέτοιων επικοινωνιακών κρίσεων, χρειάζεται να προστρέξουμε στις θεωρίες της κοινωνικής απόδοσης που μελετώνται στο πλαίσιο της γνωστικής Κοινωνικής Ψυχολογίας. Ο όρος “κοινωνική απόδοση” αναφέρεται στη διαδικασία που ακολουθεί ο “μέσος άνθρωπος” για να καταλήξει σε αιτιώδεις ερμηνείες τόσο για τη δική του συμπεριφορά όσο και για τη συμπεριφορά των άλλων. Με απλά λόγια, για να κατανοήσουμε το «τι» συνέβη θέτουμε την ερώτηση «γιατί» συνέβη.Σύμφωνα με τη θεωρία της απλοϊκής ανάλυσης πράξης του Heider (1958), το μέσο άτομο χρησιμοποιεί μεθόδους παρόμοιες με αυτές των επιστημόνων προκειμένου να «ψυχολογήσει» τους άλλους με βάση την κοινή λογική. Ο άνθρωπος εξηγεί γεγονότα και συμπεριφορές ως έλλογο όν, σωστά; Όχι πάντα. Στην πραγματικότητα, έχει στη διάθεσή του λίγο χρόνο και περιορισμένες πληροφορίες, ώστε δεν υιοθετεί τη φαινομενολογική ερμηνεία της αιτιότητας, όπως προτείνει η κλασσική θεωρία της απλοϊκής ψυχολογίας. Τα άτομα επιζητούν να βγάλουν συμπεράσματα για την προσωπικότητα του δράστη, δηλαδή τείνουν να αντιστοιχίσουν μια συμπεριφορά με κάποιο σταθερό χαρακτηριστικό του, επειδή εξυπηρετεί την ανάγκη τους να ελέγχουν το περιβάλλον και να προβλέπουν συμπεριφορές (Jones & Davis, 1965).Ειδικότερα, το θεμελιώδες σφάλμα απόδοσης, όρος που ανήκει στον Ross (1977) αναφέρεται στη τάση μας να υπερεκτιμούμε εσωτερικούς στο άτομο παράγοντες (κίνητρα, ικανότητες) και να υποτιμούμε το ρόλο των περιστάσεων, κατά την ερμηνεία των γεγονότων. Θεωρούμε δηλαδή, ότι η συμπεριφορά των άλλων είναι αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής που αντανακλά σταθερές, ενδογενείς προδιαθέσεις, ενώ για την ερμηνεία της δικής μας ενεργοποιούμε εξωτερικούς παράγοντες.

rnΓιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Η διαφορά της αυτό-απόδοσης από την έτερο-απόδοση οφείλεται στο αντιληπτικό πεδίο του παρατηρητή που κυριαρχείται από τη συμπεριφορά του δράστη. Ο τελευταίος όμως, δεν είναι σε θέση να δει τον εαυτό του και η προσοχή του εστιάζει σε περιβαλλοντικούς παράγοντες. Επιπλέον διαφέρει το είδος και ο όγκος των διαθέσιμων πληροφοριών, με τον αυτουργό να διαθέτει περισσότερες πληροφορίες για τη δική του συμπεριφορά.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Close

Εγγραφείτε τώρα για να λαμβάνετε στο e-mail σας τα daze.gr Newsletters με όλα τα τελευταία μας νέα, αλλά και ό,τι συμβαίνει στον κόσμο της μόδας και του σύγχρονου lifestyle!