fbpx
Close

ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί εξομολόγηση «βαριάς» μορφής.

Από πολύ μικρή ηλικία είχα μια σχέση αγάπης-μίσους με το φαγητό. Η μαμά μου λάτρευε να λέει ότι μπορεί να γεννήθηκα  αδύνατη αλλά είχα ζάρες που πρόλαβα και τις «γέμισα» στις πρώτες βδομάδες της ζωής  μου.

Δεν ξέρω αν ήμουν υπέρβαρη αλλά  σίγουρα με έλεγες ένα «τσουπωτό» παιδάκι. Έτρωγα πολύ και ιδιαίτερος γλυκά. Πήγαινα και έπαιρνα «πλαστικά» κρουασάν από το περίπτερο και αν τύχαινε και έβλεπα τη μαμά μου στο δρόμο πέταγα τη σακούλα κάτω από ένα αυτοκίνητο για να μην με δει και με μαλώσει. Πάντα  πίστευα πως είχα πρόβλημα με το φαγητό, όσο μου λέγανε να μην τρώω τόσο περισσότερο έτρωγα.

Η γιαγιά μου πάντα μου έβαζε μικρότερες μερίδες φαγητού και πάντα η μητέρα μου γκρίνιαζε όταν με έβλεπε να τρώω κάτι, αυτό όμως ήταν μέχρι το καλοκαίρι πριν την πρώτη λυκείου όπου με κάποιο μαγικό τρόπο έχασα μέσα σε τέσσερις μήνες 8 ολόκληρα κιλά ,χωρίς να κάνω καμία αλλαγή στη διατροφή μου. Ας προσθέσουμε εδώ ότι πάντα αθλούμουν, οπότε δεν  άλλαξα κάτι στην καθημερινότητα μου. Ίσα ίσα νομίζω πως ήταν ένα καλοκαίρι που  δεν με ενδιέφερε τόσο η γκρίνια της μαμάς  περί φαγητού και έτρωγα ακόμα και μπροστά της. Το απίστευτο εκείνο καλοκαίρι όμως είναι ότι εθιστικά στο τρόπο που άλλαξε το σώμα μου και την εικόνα μου…

Ξαφνικά άρχισα να μην τρώω τίποτα και να κάνω επιπλέον γυμναστική. Μπορεί ολόκληρη τη μέρα να έτρωγα ένα τοστ ή το χειμώνα, χαρακτηριστικά θυμάμαι, να τρώω ένα μόνο μελομακάρονο. Μια φορά  ζαλίστηκα έντονα στο μάθημα χορού από την αφαγία σε συνδυασμό με  το πολύ νερό και δεν μπόρεσα να συνεχίσω για  μεγάλο διάστημα.

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι να κάνω την  πρώτη μου σχέση, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι μπορώ να ηρεμήσω γιατί με αγαπάει κάποιος όπως  είμαι… Μια μέρα όμως σε μία βόλτα με έπιασε ένας εκνευριστικός  λόξιγκας και τότε μου είπε αστειευόμενος  το αγόρι μου, ότι ο λόξιγκας μας πιάνει όταν μεγαλώνει το στομάχι μας… Έβαλα τα κλάματα στη μέση του δρόμου και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να παχύνω ξανά… σιγά σιγά όμως ηρέμησα και άρχισα τις λαιμαργίες πάλι ,μιας και τρώγαμε συχνά έξω και εγώ ήθελα συνέχεια να δοκιμάζω νέες γεύσεις. Σε εκείνη τη φάση νομίζω είχα πάρει 7 κιλά. Όταν όμως χώρισα με πήρε η μεγάλη κατρακύλα…

Πήγαινα το πρωί, πριν το σχολείο, και έκανα 100 λεπτά τρέξιμο στο διάδρομο και ξανά το ίδιο το βράδυ. Επίσης, έτρωγα πάρα πολύ λίγο και είχα μάθει απ’έξω και ανακατωτά , από τον θερμιδομετριτή μου, ότι τρόφιμο μπορούσε να μου παρέχει περισσότερη ενέργεια με λίγες όμως θερμίδες.

Ναι, αυτή ήταν η χρονιά που έφτασα  και εγώ ανησυχητικά  κοντά στα πρόθυρα της ανορεξίας. Μια φορά την ώρα του μεσημεριανού (τις Κυριακές τρώγαμε όλοι η οικογένεια μαζί ), ο αδερφός μου μου έπιασε το χέρι την ώρα που έτρωγα (σαλάτα, αποκλειστικά), το σηκώνει και μου λέει χαρακτηριστικά «Πως έχεις γίνει έτσι, φάε και τίποτα…». Το να με παροτρύνει κάποιος από την οικογένεια μου να φάω ήταν απίστευτο. Εκεί κάπου άλλαξε, για λίγο πάλι, η κατάσταση.  Αυτό το τρελό «roller coaster» με τα κιλά μου το έχω κάνει πολλές φορές, οι ψυχολόγοι  όμως το αποκαλούν «eating disorder».

Είχε γίνει  συχνό φαινόμενο το  να  «πέφτω με τα μούτρα» στο φαγητό την μια μέρα και την επόμενη να μην τρώω τίποτα. Γινόμουν οξύθυμη σε οποιοδήποτε σχολιασμό ή αναφορά όσον αφορούσαν εμένα και το φαγητό.

Το κυριότερο πρόβλημα που έχουμε οι γυναίκες πιστεύω είναι ότι βλέπουμε το σώμα μας μέσα από τα σχόλια των άλλων και σίγουρα  όχι  μέσα από τα θετικά σχόλια που αυτόματος τα απορρίπτουμε. Το 2018  όμως μεσουρανεί η Kim Kardashian και η Kate Upton, η Kate Moss θεωρείται πολύ αδύνατη και πλέον είναι πιο ωραίοι οι κοιλιακοί παρά μια επίπεδη κοιλιά και ένα αλλόκοτο  thigh gap (το κενό ανάμεσα στα πόδια που πρέπει να έχεις ανοιχτή περιφέρεια στη πραγματικότητα για να το αποκτήσεις). Το θέμα δεν είναι όμως ούτε αυτό… μια γυναίκα δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της ωραίο μόνο αν έχει κοιλιακούς και συγκεκριμένα γραμμάρια, ούτε μέσα από τα σχόλια των άλλων.

Οι παροδικές παγίδες των media οδηγούν σε φράσεις όπως « ζήτω η υγιεινή ζωή», «να αισθάνεστε καλά με αυτό που είστε» χωρίς να τα  εννοούν και να  καθοδηγούν στο πως να τα ακολουθήσουμε με λάθος τρόπους. Προτείνω λοιπόν να ακολουθήσουμε αυτό που είπε και η αγαπημένη Audrey Hepburn «Τα πιο όμορφα κορίτσια είναι τα χαρούμενα κορίτσια», αλλά και να διατηρούμε μία  θετική ψυχολογία. Φέτος λοιπόν, μια χάρη που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να  μην τρελαθούμε που έρχεται το καλοκαίρι και οι εμφανίσεις στη παραλία…Όταν δε αυτό το καλοκαίρι έρθει καλό θα ήταν  να μην αρχίσουμε να κρυβόμαστε.

«Αγκάλιασε και αγάπα αυτό το σώμα που έχεις γιατί είναι το μοναδικό πράγμα σε όλο το κόσμο που είναι αποκλειστικά και μόνο δικό σου.»

Οι φίλες μου με έβαλαν να υπογράψω ένα «συμβόλαιο», πως φέτος δεν θα πω ότι είμαι χοντρή ή άσχημη ούτε μια φορά αν δεν το πιστεύω η ίδια.  Μου είναι δύσκολο αλλά αποφάσισα να ακολουθήσω  πραγματικά το δρόμο της αυτοπεποίθησης.

Και μην ξεχνάτε κάτι σημαντικό… όλες οι γυναίκες έχουμε κάτι που μας ενοχλεί στην εμφάνισή μας, το να δεις το ελάττωμα του άλλου και να το σχολιάσεις δεν θα κάνει το δικό σου ελάττωμα μικρότερο και σίγουρα εσύ δεν θα γίνεις καλύτερη. Προτίμησε να πεις ένα καλό σχόλιο και να δεις την ομορφιά στους ανθρώπους γύρω σου, γιατί όλοι έχουμε κάποιο ελάττωμα αλλά όλοι έχουμε και ένα ωραίο χαρακτηριστικό.

Το μοναδικό πράγμα που σίγουρα μπορείς να βελτιώσεις σε αυτό το κόσμο είσαι εσύ.

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Close

Εγγραφείτε τώρα για να λαμβάνετε στο e-mail σας τα daze.gr Newsletters με όλα τα τελευταία μας νέα, αλλά και ό,τι συμβαίνει στον κόσμο της μόδας και του σύγχρονου lifestyle!