Σε μια ακόμη θεατρική έρευνα πάνω σε κλασσικά κείμενα που ολοκληρώνει το τρίπτυχο μαζί με την “Γκόλφω” του Περεσιάδη και την “Ερωφίλη” του Χορτάτση, η “Εταιρία θεάτρου Χώρος” ρισκάρει συνειδητά και κερδίζει το στοίχημα μιας ακόμα πειραματικής θεατρικής πράξης.Ο λόγος είναι κυρίαρχος στο εγχείρημα του Σίμου Κακάλα. Ο ευφυής σκηνοθέτης και ηθοποιός αξιοποιεί την απλή, άμετρη και κατανοητή μετάφραση του Τσαρούχη, χωρίς να την παραποιεί παρά με την προσθήκη της λέξης “μάνα”, γιατί θέλει ο ίδιος να καταλάβει και να μας προβληματίσει για τον λόγο ύπαρξης της τραγωδίας. Για όλα εκείνα που ήταν κάποτε γνωστά και αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της δημοκρατικής διαδικασίας. Έχει λόγο ύπαρξης σήμερα ένας μύθος για πατρογονικές αμαρτίες, θεϊκές συμφορές και την πάλη κόντρα στο αναπόδραστο της μοίρας που διαπαιδαγωγούσε την πολιτική συνείδηση; Ο Κακάλας ψάχνει απαντήσεις πλάι στο κοινό του απενοχοποιημένα. Παίζει με το κλασσικό ανέβασμα της τραγωδίας χωρίς να απομειώνει τα πάθη των ηρώων, φωτίζει ανάλαφρα κωμικά στοιχεία που ενυπάρχουν στο κείμενο του Ευριπίδη και εκσυγχρονίζει ένα είδος που συχνά δεν κατανοούμε ή παρακολουθούμε εθιμοτυπικά.Χρήσιμα εργαλεία στην ερμηνευτική ισορροπία ανάμεσα στο τραγικό, το μεταμοντέρνο και το γκροτέσκο αναδεικνύονται και πάλι οι μάσκες, Καμπούκι αυτή τη φορά, αλλά και το ποπ κιτς σκηνικό, γιατί “Επιτέλους έχουμε σκηνικό!” μας πληροφορεί αυτοσαρκαζόμενος ο σκηνοθέτης. Λούτρινα αρκουδάκια και καμηλοπαρδάλεις, βελόνες πλεξίματος, ο κλόουν αγγελιοφόρος και ο ντίσκο queen Απόλλωνας εκτροχιάζουν τη σκηνοθεσία η οποία θα εξελιχθεί σε διάδραση με το κοινό για το επόμενο ανέβασμα σε ανοιχτό χώρο.